Υπάρχει ένας ψίθυρος που ακούγεται βαθιά μέσα μας όταν μένουμε μόνοι:
“Κάτι δεν πάει καλά με εμένα.”
Η κοινωνία έχει επενδύσει πολύ στο να μας κάνει να πιστεύουμε ότι η μοναξιά είναι
μια αποτυχία, μια ένδειξη ότι δεν αξίζουμε αγάπη, αποδοχή, σύνδεση. Μας έμαθαν να
φοβόμαστε τη σιωπή και να γεμίζουμε τα κενά με ανθρώπους, καταστάσεις,
περισπασμούς. Όμως, η μοναξιά δεν είναι τιμωρία. Είναι χώρος. Είναι ευκαιρία.
Είναι καθρέφτης.
Μόνος σου δεν σημαίνει απαραίτητα μοναχικός. Σημαίνει ότι έχεις την ευκαιρία να
σταθείς απέναντι στον εαυτό σου και να τον κοιτάξεις χωρίς φίλτρα. Να
αναρωτηθείς:
Ποιος είμαι όταν δεν υπάρχει κανείς να με δει;
Τι θέλω πραγματικά όταν δεν προσαρμόζομαι σε άλλους;
Μπορώ να μείνω με εμένα χωρίς να τρέξω να φύγω;
Η πιο θλιβερή μοναξιά δεν είναι όταν δεν έχεις κανέναν. Είναι όταν έχεις πολλούς
και πάλι νιώθεις άδειος. Είναι όταν δεν έχεις συνδεθεί με τον εαυτό σου. Όταν
παίζεις ρόλους για να σε αγαπήσουν. Όταν γελάς ενώ μέσα σου ουρλιάζεις. Όταν
βρίσκεσαι σε παρέες, σε σχέσεις, σε γάμους και παρ’ όλα αυτά νιώθεις μόνος, γιατί
κανείς δεν σε βλέπει πραγματικά.
Μια φορά, ένας άντρας μου είπε:
“Κάθε φορά που έμενα μόνος, έπιανα το κινητό. Να στείλω μήνυμα, να κάνω scroll,
να βγω για καφέ. Δεν άντεχα τη σιωπή. Ένιωθα πως αν έμενα με τον εαυτό μου, θα
διαλυόμουν.”
Χρειάστηκε να πενθήσει πολλά – την απουσία, τις προσδοκίες, τις σχέσεις που δεν
άντεξαν το “ποιος είμαι στ’ αλήθεια” – για να ανακαλύψει τελικά ότι δεν ήταν ο
εαυτός του που τον τρόμαζε, αλλά όσα είχε μάθει να κρύβει από αυτόν.
Η μοναξιά είναι ο καμβάς στον οποίο αρχίζεις να ζωγραφίζεις από την αρχή. Εκεί
καταλαβαίνεις τι είναι δικό σου και τι είναι δανεικό. Εκεί καταρρέει το “πρέπει” και
αναδύεται το “θέλω”.
Είναι στην μοναξιά που μπορείς να θεραπεύσεις. Όχι γιατί δεν χρειάζεσαι ανθρώπους
– αλλά γιατί χρειάζεσαι πρώτα εσένα.
Όχι, δεν είναι όλοι μόνοι από επιλογή. Δεν λέω να εξιδανικεύσουμε τη μοναξιά ή να
την κάνουμε μόδα. Λέω πως αν είναι να μην σε αγαπάς εσύ, κανείς δεν θα
μπορέσει να γεμίσει αυτό το κενό. Ούτε σχέση, ούτε φίλοι, ούτε παρέες.
Η μοναξιά δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή. Είναι η είσοδος σε έναν νέο κόσμο, πιο
αυθεντικό, πιο καθαρό, πιο βαθύ. Είναι το έδαφος που φυτεύεται ο σπόρος της
εσωτερικής σου πληρότητας.
Όταν πάψεις να βλέπεις τη μοναξιά ως εχθρό και την αγκαλιάσεις σαν σύμμαχο, τότε
απελευθερώνεσαι. Δεν συμβιβάζεσαι πια για να μην είσαι μόνος. Δεν κρατιέσαι από
ανθρώπους που δεν σου κάνουν καλό. Δεν καταπίνεις τον εαυτό σου για λίγη
συντροφιά.
Η αληθινή σύνδεση με τους άλλους ξεκινά από τη σύνδεση με εσένα.
Μόνο όταν μπορείς να μείνεις με τον εαυτό σου και να σου αρέσει η παρέα σου, τότε
μπορείς να διαλέξεις σχέσεις που δεν είναι αναγκαίες αλλά αληθινά επιθυμητές.
Μην ντρέπεσαι για τη μοναξιά σου. Μην τη βλέπεις σαν αδυναμία. Είναι σημάδι ότι
δεν φοβάσαι πια να είσαι εσύ. Και αυτό, πίστεψέ με, είναι δύναμη.
Κωνσταντίνος Ηλιουδάκης
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και Ψυχοθεραπείας
